Gewoon in je mond stoppen en slikken

Kon'nichiwa!

Het is nu een week geleden dat ik Nederland heb verlaten om aan mijn stage te beginnen. Een snelle update:

- Ik spreek nu minstens 10 woorden Japans! Helaas hebben de meeste te maken met het bestellen in een bar... Mocht je dan ook 1,2,3 ,4, of 5 biertjes willen bestellen in het Japans, I'm your guy!

- De mensen zijn hier super vriendelijk en gastvrij! maakt niet uit of ze Engels kunnen of niet.Ze willen je altijd maar al te graag helpen. Desnoods brengen ze je persoonlijk naar de plaats van bestemming.

- Japanners denken dat elke Europeaan of Amerikaan een leraar Engels is. Dit is mij persoonlijk al 3 keer binnen een week overkomen...

Na de snelle de nu iets minder snelle update.

Mijn kamer waar ik verblijf is alles behalve Japans. Dus geen oprol matje waar ik op slaap, geen muren van dun rijstpapier, maar een ruime kamer waar ik zelfs zou kunnen koken mocht ik dat willen...

Inderdaad mocht ik dat willen... Hier uiteten gaan is namelijk vrij goedkoop en de Japanse keuken is vrij... bijzonder. Vandaar dan ook de titel van dit reisverslag (voor degene die wat anders dacht: FOEI!). Het Japanse eten is namelijk een avontuur op zichzelf. Nu wil ik altijd eerst iets proeven voordat ik oordeel of ik het lekker vindt, maar momenteel weet ik 9 van de 10 keer niet wat ik in mijn mond stop... Gelukkig heb ik tot nu toe maar 1 ding ontdekt waarvan ik geen tweede keer ga opscheppen. Dit was namelijk sushi gemaakt van zee-egel prut... erg bitter en slijmerig...

Verder heb ik zowaar tijd gehad om culturele dingen te doen. Zo ben ik naar Osaka Castle en Namba geweest. Het eerst is een remake van oud kasteel. Het is gelokaliseerd in een park wat midden tussen de flatgebouwen ligt. Het tweede is het moderne centrum van Osaka. Mensen met epilepsie moeten vooral bij dit laatste oppassen dan wel niet vermijden... De neon reclame filkkert je namelijk letterlijk om de oren. Meer details hierover zijn visueel te aanschouwen op de foto's.

Als laatste wil ik nog vermelden dat ik me na werktijd ook prima vermaak. Het is namelijk Japans gebruik om na werk met de collega's nog (even) wat te eten... Hier komt bij dat Japanners en ik een gezamenlijke voorliefde hebben voor bier, whiskey, sake en alles wat met alcohol te maken heeft. Dit maakt het communiceren vaak een stuk gemakkelijker en gezelliger!

Voor nu sluit ik mijn verhaal af. Ik zal gauw weer wat van me laten horen!

Sayōnara!